MINDFULNESS

XXI wiek zmusza nas do ciągłego pędu. Brak nam czasu na wszystko (przynajmniej tak nam się wydaje), a gdy już znajdziemy chwilę to zastanawiamy się co zrobiliśmy źle w pracy czy szkole, analizujemy nasze zachowania albo myślimy o rzeczach, które musimy jeszcze wykonać. Ale co nam daje to rozmyślanie? Masz rację - nic. Ewentualnie jeszcze więcej stresu niż dotychczas. Mindfulness uczy nas, że chwile są ulotne i warto je przeżyć jak najlepiej i skupić się na “tu i teraz”. Tylko czym tak naprawdę jest mindfulness?

Mindfulness jest tłumaczony jako uważność lub pełna obecność. Profesor Jon Kabat Zinn, który jest wieloletnim badaczem i praktykiem tej techniki mówi o uważności jako byciu “skoncentrowanym w określony sposób: świadomie, tu i teraz, bez wartościowania i oceniania.” Mindfulness jest osiągnięciem skupienia nie myśląc ani o przeszłości, ani o przyszłości, lecz koncentrując się na tym co się dzieje w naszej świadomości. Mamy wczuć się w bodźce, które do nas dopływają, np. w burczenie w brzuchu, w podmuchy wiatru czy w promienie słońca, które na nas padają. Jednak należy pamiętać, że najważniejsze jest skoncentrowanie na tym czego doznajemy, a nie na płynących z tego konsekwencjach. Osiągnięcie takiego stanu skutkuje znaczną redukcją stresu, zwiększeniem odporności oraz zmniejszeniem podatności na stany depresyjne czy ataki paniki. Medytacja wpływa również pozytywnie na choroby serca, nerwice oraz choroby układu pokarmowego. Co ciekawe coraz częściej mindfulness stosowany jest w terapii nawracających depresji, u dzieci z ADHD, a nawet w pomocy dzieciom z autyzmem. Należy jednak pamiętać, że technika ta nie zastępuje leczenia tradycyjnego i nie jest to remedium na poważne schorzenia. Trzeba być bardzo cierpliwym, żeby zauważyć jakiekolwiek rezultaty, wymaga to od nas dyscypliny, wysiłku i systematyczności.

Technika mindfulness jest wykorzystywana w kilku nurtach psychoterapeutycznych, np. w MBSR (ang. Mindfulness-Based Stress Reduction), MBCT (ang. Mindfulness-Based Cognitive Therapy) i DBT (ang. Dialectical Behavioral Therapy). MBSR jest skierowane szczególnie do osób, które w związku ze swoimi schorzeniami, niekoniecznie natury psychicznej, są akurat narażone na stres i wiele form niepokoju oraz obaw o przyszłość. Wyniki licznych badań naukowych wskazują również skuteczność tej metody w przypadku takich schorzeń jak: chroniczny ból, łuszczyca, nowotwory, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, fibromialgia, uzależnienia. MBCT jest natomiast terapią opracowaną przez zespół, w którego skład wchodzili Z. Segal, M. Williams, J. Teasdale, integrującą elementy terapii poznawczej z intensywną praktyką uważności. Metoda ta powstała z myślą o ludziach cierpiących na ciężkie formy nawracającej depresji, lecz po pierwszych próbach klinicznych okazała się również skuteczna w leczeniu zaburzeń lękowych, uzależnień, u osób z tendencjami do niekontrolowanego objadania się, u przewlekle zmęczonych, u chorych, u których może zajść konieczność pomocniczego leczenia stanów depresyjnych, które pogarszają stan pacjenta, np. w przypadku chorób autoimmunologicznych. Ostatnia z terapii przeznaczona jest głównie dla pacjentów z zaburzeniami osobowości z pogranicza Borderline Personality Disorder- BPD oraz osób z zaburzeniami osobowości z pogranicza z tendencjami samobójczymi: osoby starsze cierpiące na depresję, nastolatki z tendencjami samobójczymi, osobowości dyssocjalne i chorzy na bulimię. Celem tej metody jest nauczenie pacjenta myślenia racjonalnego zamiast emocjonalnego, co pozwala na zrównoważenie podejmowanych decyzji.

Jak widać mindfulness jest techniką, która niesamowicie rozwija się oraz ma zdecydowanie pozytywny wpływ na nasze funkcjonowanie. Mam nadzieję, że ten tekst okaże się inspiracją do wypróbowania tej niesamowitej metody, bo nic was to nie kosztuje, a może zmienić całkowicie wasze życie na lepsze ;)

Źródła:

Chybicki, J. 2017. Skup się! trening mindfulness dla zestresowanych pracą, Helion.

Roberts T. 2015. Mindfulness. O sztuce uważności; Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne

McKay M. 2015. Wood J.C.,Brantley J.: Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT); Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego