Transwestytyzm o typie podwójnej roli

Przebieranie się za płeć przeciwną w różnych kulturach

Przebieranie się mężczyzn w kobiece ubrania lub transwestytyzm w kulturze światowej jest bardziej znany jak jeden z rodzajów crossdressingu (przebierania się w strój przeciwnej płci), ale dziś skupimy się na crossdressingu przede wszystkim męskim. Przebieranie się za kobietę nie jest zjawiskiem nowym i w różnych kulturach jest odbierane czasami absolutnie przeciwnie. W niektórych kulturach crossdressing jest praktykowany z powodów religijnych, tradycyjnych lub obrzędowych. Na przykład w Indiach niektórzy czciciele hinduskiego boga Kryszny, zwłaszcza w Mathurze i Wryndawanie, ubierają się w strój kobiecy, aby udawać jego małżonkę, boginię Radhę, w akcie oddania.

W Chinach od czasów dynastii Yuan ubieranie się w strój płci przeciwnej miało wyjątkowe znaczenie w chińskiej operze. Historycy nazywają ten okres „złotym wiekiem” w chińskim teatrze. Rozwój dan (kobiecych roli w Chińskiej opierze) był dominującą cechą Opery Pekińskiej i wielu mężczyzn przyjęło rolę kobiet. Były też szkoły specjalizujące się w treningu dan.

W średniowiecznej Anglii crossdressing był normalną praktyką w teatrze, używaną przez mężczyzn i młodych chłopców ubierających się i odgrywających zarówno role męskie, jak i żeńskie. We wczesnym nowożytnym Londynie kościół sprzeciwiał się przebieraniu się w stroje przeciwnej płci w teatrze, bo było to uzasadnione jako lekceważenie norm społecznych i powodowanie zamieszania płciowego. Później jednak, w XVIII wieku w Londynie, crossdressing stał się częścią kultury klubowej. Mężczyźni spotykali się przebrani za kobiety i pili razem w klubach przeznaczonych wyłącznie dla mężczyzn. Molly Club lub Molly House to jeden z najbardziej znanych takich kllubów. W USA przerysowane przebieranie się mężczyzn w strój kobiet stało się nie tylko częścią teatru, ale i kultury, i nosi odrębną nazwę „drag”, a mężczyzna, którzy się przebiera w taki sposób to „drag queen”.

Zresztą, crossdressing stał się częścią także kultury filmowej i literatury. Charlie Chaplin i Stan Laurel od czasu do czasu przebierali się za kobiety w swoich filmach i byli jednymi z pierwszych, kto zapoczątkował taką praktykę w filmach amerykańskich. Jeden z najbardziej popularnych filmów Merlin Monroe „Pół żartem, pół serio” opowiada historię dwóch mężczyzn, którzy przebrani za kobiet próbują uciec od gangsterów. Nawet muskularny amerykański aktor Wallace Beery pojawił się w serii niemych filmów jako Szwedka.

Czy przebieranie się za kobietę to choroba?

Jeśli chodzi o stanowisko psychologii, to na pewno musimy zacząć od definicji. Jednostka chorobowa, która najbardziej pasuje do pojęcia crossdressingu według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, to transwestytyzm o typie podwójnej roli i ma następującą definicję: ubieranie się w stroje płci przeciwnej przez część życia w celu uzyskania zadowolenia z chwilowych doświadczeń bycia osobą płci przeciwnej, ale bez pragnienia trwałej zmiany płci. Temu przebieraniu się nie towarzyszy podniecenie seksualne, co odróżnia je od transwestytyzmu fetyszystycznego. Z epidemiologii wiemy, że dane zaburzenie występuje wyłącznie u mężczyzn. Przyczyny jego pojawienia się są najczęściej bardzo złożone i mają charakter genetyczny, hormonalny, organiczny oraz/lub psychiczny.

Bardzo ważnym aspektem, który musimy zaznaczyć, jest to, że w przypadku większości zaburzeń psychicznych, bardzo ważnym kryterium zdiagnozowania choroby psychicznej jest cierpienie własne lub obecność zagrożenia dla zdrowia innych. Transwestytyzm o typie podwójnej roli można uznać za chorobę wtedy i tylko wtedy, gdy obecna jest postawa egodystoniczna, czyli nieakceptowanie własnego zachowania lub uczuć i wynikające z niego cierpienie, bo sam w sobie transwestytyzm o typie podwójnej roli nie stanowi żadnego zagrożenia dla innych lub, jak wcześniej uważano przez niektóre instytucje religijne i kulturowe, dla społeczeństwa. Jak zaznaczono wcześniej, przyczyny pojawienia się tej choroby są genetyczne, hormonalne, ale w żadnym przypadku nie wskutek naśladownictwa.

Rzeczywistość crossdresserów

Podkreślimy jeszcze raz, że osoby, które przebierają się w strój innej płci, ale nie jest to związane z cierpieniem lub własną nieakceptacją, nie można uznać za osoby chore. Crossdresserzy mogą prowadzić absolutnie zwykłe życie oraz budować głębokie długie relacje. To, jak realne życie crossdresserów z ich partnerkami wygląda, najlepiej może podsumować wypowiedź Tomka z wywiadu fundacji Trans-fuzja:

„Tomku, czy twoim zdaniem transwestytyzm wpływa na wasze życie [w relacji]?

Tomek: Pewnie nie obce jest ci takie rozumowanie transwestytów, że jesteśmy wrażliwsi, lepsi, że nie siedzimy przed telewizorem z piwem… Ale to jest tylko puste gadanie. To zależy od konkretnych ludzi. To, że Ania [partnerka Tomka] mnie akceptuje, sprawia, że nie staram się sprawdzać pewnych rzeczy, granic naszych możliwości. Ania wie, że może mi zaufać, bo nie przesadzam, transwestytyzm nie dominuje mojego życia. Dlatego wydaje mi się, że z jednej strony nie ma to specjalnie znaczenia, ale drugiej są jakieś pokłady estetyki, wrażliwości, rzeczy, nad którymi inni ludzie się w ogóle nie zastanawiają.

Jeśli chodzi o przesadę w transowaniu – na przykład spędzanie zbyt wiele czasu przed lustrem, u kosmetyczki, cokolwiek – jeśli poświęcałbym na to za dużo czasu, to na pewno coś innego byłoby zaniedbywane i tego nie da się ukryć. Chodzi mi chociaż o sprzątanie, zrobienie czegoś innego, konstruktywnego. Należy znaleźć własne granice i trzymać się wyznaczonych przez siebie ram [...]

Ania: Zaletą jest to, że mam dwie osoby w domu, czyli razem jest nas trójka. Z jednej strony mam mężczyznę, który wywierci dziurę w ścianie, zrobi typowo męskie czynności, a z drugiej strony mężczyznę, który przyjdzie i mnie przytuli, kiedy tego potrzebuję. ”

http://partnerki.transfuzja.org/pl/artykuly/zwykle_zycie/znalezc_rownowage.htm